Dood in Amsterdam

Wieke en Mayra deden onderzoek naar de moedersterfte in Maastricht op basis van verschillende bronnen.

In deze blog laat Evelien Walhout toont aan dat mazelen en kinkhoest in historisch Oslo elkaar beïnvloedden: wanneer de ene ziekte piekte, nam de andere af. Zo laat het onderzoek zien hoe historische data inzicht geven in de onderlinge dynamiek van infectieziekten.

In de negentiende eeuw zorgde ondervoeding in Amsterdam vaak voor ziekten als scheurbuik, rachitis en noma. Deze ernstige ziekte (noma) trof vooral kinderen, verliep meestal dodelijk en is inmiddels zo goed als verdwenen én daarmee ook vergeten.

In het negentiende-eeuwse Amsterdam maakte longtuberculose talloze slachtoffers. Vrouwen liepen extra risico tijdens hun ‘moederjaren’, doordat hun lichaam verzwakte door zwangerschap en zorg. Achter die cijfers gaan schrijnende persoonlijke verhalen schuil. Sanne dook in één van die verhalen om nieuw licht te werpen op de samenhang tussen gezondheid, vrouw-zijn en levensomstandigheden.

Beroepen geven niet alleen een indicatie van het welvaartsniveau van een persoon, maar brengen ook hun eigen doodsoorzaken met zich mee. Joris keek daarom naar de verschillende doodsoorzaken per beroepsgroep.

In 1886 vond in Amsterdam de zogeheten Palingoproer plaats, met als gevolg mer dan twintig doden, tientallen gearresteerden en meer dan honderd gewonden. Veel van hen kwamen in het Binnengasthuis terecht. Zo kunnen we dus nagaan wie er zoal betrokken waren bij deze volksopstand.

Dat tyfus een ziekte was die vroeger veel voorkwam, weten de meeste mensen nog wel. Wat tyfus precies was, is al veel minder bekend. Dat daar ook nog eens onduidelijkheid over is, en dat er meerdere ziekten met tyfus werden aangeduid, is al helemaal voor velen onbekend. Mayra zocht het voor ons uit!