Hoewel rachitis de meeste mensen tegenwoordig niet zo veel zal zeggen, was het een veel voorkomend fenomeen in de achttiende en negentiende eeuw. Rachitis is een botaandoening die wordt veroorzaakt door een tekort aan Vitamine D en calcium. Lees hoe vaak rachitis in Amsterdam voorkwam.
Een verborgen ziekte: rachitis in Amsterdam Meer lezen »
Gedurende het grootste gedeelte van de negentiende eeuw stierven mensen in westerse landen aan infectieziekten. Richting het einde van die eeuw trad hier verandering in op: het sterftecijfer aan infectieziekten daalde tot zo’n laag punt dat degeneratieve ziekten, als kanker en hart- en vaatziekten, de voornaamste oorzaak van overlijden werden. Deze verschuiving, zo stellen deskundigen, zou in Nederland zijn begonnen tussen 1870 en 1880. Omdat deze onderzoekers gebruik maken van nationale tellingen die schuilgaan achter negentiende-eeuwse ziekteclassificaties, bestaat de kans dat het beeld dat zij schetsen niet helemaal juist is. Met behulp van het Amsterdamse doodsoorzakenregister kan dit probleem opgelost worden.
Wanneer overleden Amsterdammers niet meer voornamelijk aan infectieziekten? Meer lezen »
In de 19e eeuw kregen veel zuigelingen stuipen, regelmatig met dodelijk afloop. Van alle overleden Amsterdamse zuigelingen in 1856 stierf 39 procent aan dit verschijnsel. Tegenwoordig weten we dat stuipen een symptoom is van een onderliggende aandoening, maar wat wisten artsen hiervan? En hoe beïnvloedde dit hun behandeling?
Kinderstuipen, een negentiende-eeuws medisch probleem Meer lezen »
Meer dan een jaar zijn vrijwilligers bezig geweest met het invoeren van data uit het kadaster. In deze archieven is bijgehouden wat de belastbare opbrengst per pand was voor het jaar 1907. Wanneer we bij die belastbare opbrengst 25 procent optellen, krijgen we de huurwaarde. In het vervolg van ons onderzoek kunnen we aan de hand van die huurwaarde de sociaal-economische positie van overleden Amsterdammers bepalen.
Uit verscheidene historische rapportages blijkt dat Joodse buurten een zeer gunstige sterfteverhouding kenden, die onevenredig was aan de hoge bevolkingsdichtheid en de “hoogst armoedige bevolking”. De Amsterdamse doodsoorzakenregisters onderschrijven deze uitzonderlijke gezondheidstoestand.
De uitzonderlijke gezondheidstoestand van de Joodse buurten Meer lezen »
Met de Duitse inval van 10 mei 1940 en het vluchten van koningin Wilhelmina en de regering naar Londen, werd het voor veel joden in Amsterdam te bedreigend. 143 Amsterdamse joden stierven door zelfdoding.
De dood als enige uitweg: zelfdoding onder joden in mei 1940 Meer lezen »
Het Buitengasthuis speelde een belangrijke rol in de laatste pokkenepidemie van 1870-1872. Geneesheer Guillaume Daniel Louis Huet reflecteerde op het verloop van de epidemie in het Buitengasthuis. De cijfers bleken er niet om te liegen: meer dan twee-derde van de 1441 mensen die ten tijde van epidemie in het Buitengasthuis waren verpleegd was weliswaar ooit gevaccineerd, maar niet gehervaccineerd…
De pokken, het eerste virus dat door vaccinatie werd uitgeroeid Meer lezen »
Met het geleidelijk aan uitdoven van epidemieën, nam de gemiddelde leeftijd van overlijden gestaag toe in 19e en 20e eeuw. Maar een hogere leeftijd betekent ook een hogere kans op degeneratieve ziekten, zoals kanker.
Zo maakte kanker steeds meer slachtoffers Meer lezen »
Aan het einde van de negentiende en begin van de twintigste eeuw werden verschillende moderne vormen van vervoer steeds normaler. Met behulp van de Amsterdamse doodsoorzakenregisters kan worden geobserveerd hoe nieuwe technologische ontwikkelingen gevolgen hadden voor externe doodsoorzaken. Het is duidelijk dat, net als vandaag de dag, trams, treinen en auto’s ook toen al voor dodelijke slachtoffers zorgden.
Gedood door de technologische vooruitgang in vervoer Meer lezen »
Het Amsterdamse Binnengasthuis had geen goede reputatie in de negentiende eeuw, vooral met betrekking tot de ‘extreme en buitensporige’ sterfte onder patiënten in het gasthuis.
‘Extreme en buitensporige’ sterfte in het Binnengasthuis Meer lezen »
